KATEDRA BYDGOSKA PW. ŚW. MARCINA I MIKOŁAJA -2021 r

25 marca 2004 r. papież Jan Paweł II wydał dekret o ustanowieniu diecezji bydgoskiej. Kościołem katedralnym diecezji ustanowiono kościół farny, który był pierwszym bydgoskim kościołem parafialnym .

Katedra św. Marcina i Mikołaja

 Katolicki kościół zbudowany w XV w. w stylu gotyckim w Bydgoszczy; kościół farny, katedra diecezji bydgoskiej, sanktuarium Matki Bożej Pięknej Miłości.

Bydgoski kościół farny powstał z inicjatywy wójtów bydgoskich wraz z erygowaniem parafii, co nastąpiło po nadaniu praw miejskich Bydgoszczy, w 1346 r. Pod budynek kościelny i przyległy cmentarz (czynny do 1809 r.) przeznaczono plac w północno-zachodnim narożu miasta, sięgający brzegów Brdy i jej odnogi Młynówki.

Uważa się, że bydgoski kościół farny wzniesiono jako drewniany.

 Wzmianka o kościele z 1408 r., a tytułem świątyni parafialnej została opatrzona w dokumencie z 1417 r. z kościołem powstała szkoła parafialna.

W 1425 r. po pożarze ruszyła odbudowa świątyni i jej powiększenie.

1466 r-świątynia była już ukończona.

W latach 1466–1502 prowadzono dalsze prace budowlane, polegające na wykończeniu wnętrz i upiększeniu kościoła. Na przełomie XV i XVI wieku podwyższono dachy kościoła .

więcej informacji na stronie

https://pl.wikipedia.org/wiki/Katedra_%C5%9Bw._Marcina_i_Miko%C5%82aja_w_Bydgoszczy

2014 r

Kamienica Carla Meinhardta

Kamienicę wzniesiono w latach 1908-1909 dla restauratora Carla Meinhardta

 Budynek został zaprojektowany przez architekta bydgoskiego Alfreda Schleusenera.

W okresie międzywojennym budynek należał do współwłaściciela fabryki obuwia Behring, Jana Ostrowskiego. Od lat 20. w parterze mieści się apteka „Centralna". Jej pierwotny wystrój w całości przygotował Jakub Hechliński, bydgoski projektant mebli. W tym czasie w budynku mieścił się również zakład leczniczy doktora Szymańskiego proponujący kąpiele, masaże i gimnastykę. W latach 30. kąpiele zwykłe, lecznicze i hydroterapię prowadził tu „Sanitas". W budynku mieściła się także farbiarnia „Barwa” prowadzona przez rodzinę Kłamajskich.W latach 40. kamienicę przebudowano według projektu Alfreda Schleusenera

Kamienica doczekała się remontu dopiero w 1974 r. przed planowaną wizytą w mieście I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka. Przy tej okazji z fasady usunięto wszystkie rzeźby i zdobienia.

W 2003 r. kamienicę gruntownie odrestaurowano przywracając elewacji sztukatorską dekorację. 

Redakcja lokalnego oddziału "Gazety Wyborczej" od 1995 r posiada w budynku swoją siedzibę. 

info internet

2021 r

Zabytkowy dom towarowy Jedynak

Budynek stoi na rogu ul. Gdańskiej i  ul. Dworcowej.

W latach 1910-1911 zamożna żydowska rodzina kupców Conitzer. wybudowała dom towarowy "Kaufhaus Conitzer & Söhne" według projektu Otto Waltera z Berlina 

Budynek powstał jako pierwszy na ziemiach polskich dom handlowy, zgodny z koncepcją nowego sposobu handlowania, którego materialnym wyrazem były duże budynki handlowe.

 W Bydgoszczy był pierwszym budynkiem, w którym zastosowano nowoczesną konstrukcję z żelazobetonu.

W okresie międzywojennym dom towarowy nosił nazwę Be-De-Te (Bydgoski Dom Towarowy). "Be-De-Te" słynął z urządzanych w nim pokazów mody, a na II piętrze znajdowała się kawiarnia.

Wiele detali zniszczył pożar z 1945 roku, wzniecony przez żołnierzy Armii Czerwonej. Budynek stracił wówczas spadzisty dach z okrągłymi oknami. W 1947 r. ówczesny jego właściciel PSS „Społem" dokonał niezbędnego remontu i przeróbek pozwalających zaadaptować budynek na biura i magazyny.

W 1949 roku budynek przejęła firma państwowa Powszechny Dom Towarowy, przywracając mu funkcję handlową. W latach 60. XX w. nazwę zmieniono na Domy Towarowe Centrum, a w latach 1978-1979 dokonano kolejnych przebudów budynku[4]. Przez około 40 lat na dachu obiektu widniał napis "Jedynak". Zdjęto go około 2000 r. 

info internet

2020 r

2021 r

Zabytkowa kamienica

 Wzniesiona została w latach 1896-1898 według projektu bydgoskiego budowniczego Józefa Święcickiego, w stylu eklektyzmu i neobaroku. Oprócz niezwykłego przepychu, jaki charakteryzuje budynek, kamienica szczyciła się także pierwszą w mieście elektryczną windą oraz licznymi sklepami i restauracjami. 

Właścicielem kamienicy do 1916 r. był Ernst Wolff, zaś do 1919 r. wdowa Martha Wolff. W tym czasie w budynku znajdowało się m.in. atelier dworskiego fotografa Carla Brascha, a także lokale gastronomiczne „Kaiser-Cafe” i „Falstaff”.

W 1919 r. właścicielem kamienicy został kupiec Stanisław Czarnecki, a w 1922 r. Bank Handlowy w Warszawie, który w parterze uruchomił swój bydgoski oddział. W latach 1929–1933 właścicielem posesji był Romuald Turasiewicz – wiceprokurator Sądu Okręgowego w Bydgoszczy, a następnie Eugenia Preiss. W 1927 r. w jednym z lokali urządzono sklep samochodowy, a przed budynkiem stację benzynową. Mieścił się tu także sklep firmowy Wedla oraz restauracja „Cristal”.

W 1945 roku ulokowano w niej miejską siedzibę NKWD – dla upamiętnienia zamordowanych w niej Polaków odsłonięto w 1993 roku pamiątkową tablicę.

Po II wojnie światowej kamienica przeszła na własność Administracji Domów Miejskich w Bydgoszczy.

 W latach 70. ubiegłego wieku przebudowano wnętrze niszcząc wiele z oryginalnego wyposażenia (np. kaflowe piece) i wystroju. Kamienica została wpisana do rejestru zabytków w 1990 roku.

info internet

2020 r

2021 r